کهیر مزمن خودبه‌خودی نوعی بیماری التهابی است که با بروز کهیرهای پوستی تکرارشونده باعث اختلال در زندگی فرد می‌شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد این بیماری ممکن است کیفیت زندگی بیماران را مشابه بیماری عروقی قلبی کاهش دهد و با اختلالات مختلفی همراه باشد.
اگرچه مکانیسم دقیق این بیماری ناشناخته است، عوامل مختلفی ممکن است در بروز آن مؤثر باشند. مطالعات نشان می‌دهند اختلال در سیستم ایمنی بدن، شامل تولید مولکول‌ها و اختلال در سلول‌های مختلف، ممکن است باعث بروز علائم بیماری شود. همچنین نقص عملکرد سلول‌های پوستی و آزادسازی مواد تحریکی مانند هیستامین‌ها در بروز علائم بیماری مؤثر هستند. مواد حساسیت‌زا و عوامل محیطی مختلف نیز ممکن است در این بیماری اثراتی داشته باشند.
کهیر پوستی شایع‌ترین علامت این بیماری است. در این بیماری، ضایعات کهیر شکل‌های مختلفی دارند، با خارش شدید و گاه ناتوان‌کننده همراه هستند و ممکن است تا 24 ساعت پایدار باشند. ضایعات کهیر معمولاً به‌دنبال یک عامل خارجی مانند آسیب فیزیکی یا گرما ایجاد می‌شوند. در برخی از بیماران ممکن است تورم لب، صورت و اندام‌ها با یا بدون کهیر بروز کند که به این حالت آنژیوادم می‌گویند. سایر علائمی که ممکن است در بیماران مشاهده شود عبارت‌اند از:
این بیماری معمولاً خودمحدودشونده است و طی چند سال بهبود می‌یابد، اما سیر بیماری در برخی بیماران ممکن است طولانی شود.
عوامل مختلفی ممکن است در احتمال بروز یا تشدید بیماری نقش داشته باشند. ژنتیک و سابقه خانوادگی ازجمله عوامل مهم در بروز این بیماری است. افرادی که سابقه قبلی بیماری‌های حساسیتی یا اختلالات خودایمنی دارند، ممکن است بیشتر در خطر بروز این بیماری باشند. مطالعات تأثیر برخی عفونت‌ها و مواد افزودنی غذایی حساسیت‌زا را در این بیماری بررسی کرده‌اند.
علاوه‌بر اینکه مکانیسم بیماری کهیر مزمن خودبه‌خودی به‌درستی شناخته نشده است، تاکنون روش پیشگیری مؤثری نیز برای جلوگیری از ابتلا به بیماری مطرح نشده است. اجتناب از عوامل محرک احتمالی مانند آسیب فیزیکی و مواد حساسیت‌زا ممکن است علاوه‌بر پیشگیری از بروز بیماری، از تشدید آن نیز جلوگیری کند. کنترل مناسب بیماری باعث بهبود کیفیت زندگی بیماران و جلوگیری از بروز عوارض ناشی از بیماری می‌شود.
شرح‌حال و معاینه بالینی اساس تشخیص این بیماری است. بیمارانی که دچار کهیرهای راجعه طی حداقل 6 هفته متوالی شوند، در شک تشخیصی این بیماری قرار می‌گیرند. درصورت مطرح بودن سایر بیماری‌ها، ممکن است از بررسی‌های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون یا نمونه‌برداری پوستی استفاده شود.
با توجه به تأثیر شدید این بیماری بر کیفیت زندگی و سلامت روان بیمار، اطمینان‌بخشی مهم‌ترین اقدام قبل از شروع درمان است. اجتناب از محرک‌هایی که باعث بروز کهیر و خارش در بیماران می‌شود، در کنار دارودرمانی اساس درمان این بیماری را تشکیل می‌دهد. داروهای آنتی‌هیستامین خط اول کنترل خارش و علائم این بیماری هستند. سایر داروهایی که در درمان این بیماری استفاده می‌شوند عبارت‌اند از:
بهبود سبک زندگی نقش مهمی در پیشگیری یا کنترل مناسب بیماری کهیر مزمن خودبه‌خودی دارد. این تغییرات باعث کنترل بیماری و بهبود سلامت جسمی و روانی فرد می‌شود و کیفیت زندگی را افزایش می‌دهد. برای بهبود سبک زندگی در افراد مبتلا به کهیر مزمن خودبه‌خودی، چند توصیه مهم وجود دارد که عبارت‌اند از:
