گلومرولونفریت بیماری التهاب گلومرول‌هاست. گلومرول‌ها ساختارهایی در کلیه هستند که از رگ‌های خونی کوچکی تشکیل شده‌اند. این التهاب ممکن است منجر به عدم کارکرد صحیح کلیه‌ها شود.
گلومرول‌ها گره‌هایی از عروق هستند که به فیلتر کردن خون و حذف مایعات اضافی کمک می‌کنند. در نهایت این مواد اضافی به‌عنوان ادرار از بدن خارج می‌شود.
گلومرولونفریت ممکن است به‌طور ناگهانی (حاد) یا به‌تدریج (مزمن) ایجاد شود.
این بیماری ممکن است به‌خودی‌خود یا به‌عنوان بخشی از بیماری دیگری مانند لوپوس یا دیابت رخ دهد. التهاب شدید یا طولانی‌مدت همراه با گلومرولونفریت ممکن است منجر به نارسایی کلیه‌ها شود.
نحوه ایجاد گلومرولونفریت به حاد یا مزمن بودن آن بستگی دارد.
گلومرولونفریت حاد
گلومرولونفریت حاد ممکن است پاسخی به یک عفونت، مانند گلودرد یا عفونت دندان باشد. این وضعیت ممکن است به‌دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی به عفونت ایجاد و بدون درمان برطرف شود. اگر برطرف نشود، درمان سریع ضروری است تا از آسیب‌های بلندمدت به کلیه‌ها جلوگیری شود. برخی بیماری‌ها به عنوان محرک ایجاد گلومرولونفریت شناخته می‌شوند، از جمله لوپوس، برخی بیماری‌های خود ایمنی و برخی بیماری‌های مرتبط با التهاب عروق.
همچنین استفاده بیش از حد از داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی، مانند ایبوپروفن و ناپروکسن نیز ممکن است احتمال ایجاد این بیماری را افزایش دهد.
گلومرولونفریت مزمن
نوع مزمن این بیماری ممکن است طی چند سال با علائم بسیار کم یا بدون علامت توسعه یابد و باعث آسیب غیرقابل برگشت به کلیه‌ها و در نهایت نارسایی کامل کلیه شود.
گلومرولونفریت مزمن همیشه علت مشخصی ندارد. یک بیماری ژنتیکی گاهی باعث بروز گلومرولونفریت مزمن می‌شود. نفریت ارثی در مردان جوان با بینایی و شنوایی ضعیف رخ می‌دهد. علل دیگر شامل برخی بیماری‌های خودایمنی، سابقه سرطان و قرار گرفتن در معرض برخی حلال‌های هیدروکربنی است. همچنین، داشتن نوع حاد گلومرولونفریت ممکن است بیماران را بیشتر مستعد توسعه گلومرولونفریت مزمن در آینده کند.
علائمی که ممکن است بیماران تجربه کنند، به نوع گلومرولونفریت، شدت و هچنین علت ایجاد آن بستگی دارد.
بهطورکلی علائم و نشانه‌های گلومرولونفریت ممکن است شامل موارد زیر باشد:
برخی از بیماری‌های خودایمنی با گلومرولونفریت مرتبط هستند.
ممکن است هیچ راهی برای پیشگیری از برخی اشکال گلومرولونفریت وجود نداشته باشد. بااین‌حال، در اینجا چند مرحله وجود دارد که ممکن است مفید باشد:
برای ارزیابی عملکرد کلیه و تشخیص گلومرولونفریت، آزمایش‌های زیر انجام می‌شود:
آزمایش ادرار: این آزمایش نشانه‌هایی از عملکرد ضعیف کلیه را نشان می‌دهد؛ ازجمله وجود گلبول‌های قرمز خون و پروتئین‌هایی که به‌طور طبیعی نباید در ادرار باشند یا حضور گلبول‌های سفید خون که نشانه التهاب است. همچنین، ممکن است سطح مواد زائد در ادرار کمتر از حد انتظار باشد.
آزمایش خون: تجزیه‌وتحلیل نمونه‌های خون، افزایش سطح مواد زائد در جریان خون، وجود آنتی‌بادی‌هایی مرتبط با اختلالات خودایمنی، عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی، و سطوح غیرطبیعی قند خون را که ممکن است نشان‌دهنده دیابت باشد، مشخص می‌کند.
تصویربرداری: اگر پزشک شواهدی از بیماری کلیوی را تشخیص دهد، ممکن است تصویربرداری را توصیه کند تا بی‌نظمی در شکل یا اندازه کلیه را متوجه شود. این آزمایش‌ها شامل اشعه ایکس، سونوگرافی یا سی‌تی اسکن می‌شود.
بیوپسی کلیه: این روش شامل استفاده از یک سوزن مخصوص برای استخراج تکه‌های کوچک بافت کلیه است تا زیر میکروسکوپ مشاهده شود. بیوپسی برای تأیید تشخیص و ارزیابی درجه و ماهیت آسیب بافت استفاده می‌شود.
درمان گلومرولونفریت و نتیجه آن به موارد زیر بستگی دارد:
برخی از موارد گلومرولونفریت حاد، به‌ویژه مواردی که به‌دنبال عفونت با باکتری‌های استرپتوکوک به وجود می‌آیند، ممکن است خود‌به‌خود بهبود یابند و نیازی به درمان نداشته باشند. اگر علت زمینه‌ای وجود داشته باشد -مثل فشارخون بالا، عفونت یا بیماری خودایمنی- درمان به‌سمت علت زمینه‌ای هدایت می‌شود.
به طور معمول در پروتکل‌های درمانی، از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی زیر استفاده می‌شود:
بهطورکلی، هدف از درمان، محافظت از کلیه‌ها در برابر آسیب بیشتر و حفظ عملکرد کلیه است.
پزشکان ممکن است تغییرات خاصی در سبک زندگی را به بیماران کلیوی پیشنهاد کنند. ازجمله:
