لوپوس اریتماتوز

لوپوس نوعی بیماری مزمن خودایمنی است که شدت علائم و محل عضو درگیر ممکن است در طول زمان تغییر کند. بیماران باید به‌طور منظم به پزشک معالج مراجعه کنند تا تغییرات علائم را پیگیری کنند.

افراد مبتلا به لوپوس ممکن است نیازمند دریافت اقدامات درمانی تحت نظر تیمی از متخصصان مختلف متناسب با علائم و عضو درگیر باشند. هدف درمان کنترل علائم بیماری، کاهش آسیب به عضو‌های درگیر و ارتقای کیفیت زندگی روزمره فرد است. بیشتر بیماران با صلاحدید پزشک معالج تحت درمان با ترکیبی از دارو‌ها قرار می‌گیرند.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی، هیدروکسی کلروکین، گلوکوکورتیکوئیدها (همچنین استروئیدها) و عوامل سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، با کنترل التهاب باعث کاهش علائم لوپوس اریتماتوز و پیشگیری از شعله‌ور شدن بیماری می‌شوند.

داروی هیدروکسی کلروکین در بیشتر بیماران کاربرد دارد و باعث تسکین علائم کلی لوپوس (مانند تب و خستگی)، علائم اسکلتی عضلانی و علائم پوستی می‌شود. داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (مانند ایبوپروفن و ناپروکسن) درد مفاصل و التهاب مربوط به لوپوس را تسکین می‌بخشند. داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی به‌ویژه زمانی کاربرد دارند که لوپوس اندام‌های داخلی مانند قلب، کلیه و سیستم عصبی را درگیر کرده باشد. انواع مختلفی از داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی وجود دارد؛ ازجمله گلوکوکورتیکوئیدهای خوراکی ( مانند پردنیزون)، متوترکسات، آزاتیوپرین، مایکوفنولات سیکلوسپورین و سیکلوفسفامید. داروهای بیولوژیک با اثرگذاری بر مناطق خاصی از سیستم ایمنی، به کنترل علائم بیماری کمک می‌کنند. این دارو‌ها مانند بلیمومب و ریتوکسی مب عمدتاً به‌صورت تزریقی تجویز می‌شوند. ایمنوگلوبولین‌های داخل وریدی نیز در موارد شدید بیماری ممکن است کاربرد داشته باشند. به‌منظور مدیریت علائم خاص لوپوس یا سایر بیماری‌های ناشی از آن، ممکن است به داروها یا درمان‌های دیگری نیاز باشد؛ مانند داروهای کنترل فشارخون ، درمان کم‌خونی یا پوکی استخوان ناشی از لوپوس.