پسوریازیس

درمان پسوریازیس بسته به محل درگیری پوستی، وسعت و شدت ضایعات متفاوت است. اهداف درمان شامل بهبودی ضایعات پوستی، انتخاب درمان با کمترین عارضه و بیشترین پذیرش توسط بیماران است. با توجه به اینکه بیماری پسوریازیس باعث کاهش کیفیت زندگی بیماران می‌شود، مدیریت بیماران باید از هر دو جنبه فیزیکی و روانی انجام شود. درصورت لزوم، انجام مشاوره و تجویز داروهای ضدافسردگی برای بیماران مدنظر قرار گیرد.

استفاده از نرم‌کننده‌ها و مرطوب‌کننده‌ها به‌خاطر کاهش تحریکات پوستی و خارش در تمام بیماران مبتلا به پسوریازیس، بخصوص پس از استحمام، توصیه می‌شود. در بیمارانی که شدت بیماری کم و سطح درگیری محدود است، درمان‌های موضعی توصیه می‌شود. کورتیکواستروئیدهای موضعی در پسوریازیس خفیف به‌عنوان درمان اصلی استفاده می‌شود که اثرات ضدالتهابی، سرکوب‌کننده ایمنی و ضد تکثیر سلول دارند و باعث کاهش خارش و پوسته‌ریزی‌های سطحی می‌شوند. داروهایی مانند کل تار (قطران)، ویتامین D (کلسیتریول) و آنالوگ‌های موضعی آن ممکن است به عنوان جایگزین کورتیکواستروئید‌های موضعی تجویز شوند.

در مواردی که علائم بیمار با درمان‌های موضعی بهبود نیابد، روش فتوتراپی در نظر گرفته می‌شود. در این روش از اشعه فرابنفش استفاده می‌شود که خاصیت ضد تکثیر سلولی و ضدالتهابی دارد.

در مواردی که بیمار به درمان‌های قبلی پاسخ نداده است، امکان فتوتراپی وجود ندارد یا بیمار به‌صورت هم‌زمان به آرتریت پسوریاتیک مبتلاست، درمان‌های سیستمیک مدنظر قرار می‌گیرد. ازجمله داروهای سیستمیک رایج می‌توان به متوترکسات، رتینوئیدها، سیکلوسپورین و اپرمیلاست اشاره کرد.

داروهای بیولوژیک دسته‌ی دیگری از داروهای سیستمیک هستند که باعث کاهش التهاب می‌شوند. داروهای بیولوژیک در مواردی که بیماران به درمان‌های قبلی پاسخ نداده باشند، جزء مؤثرترین روش‌های درمانی پسوریازیس تلقی می‌شوند و شامل داروهای مهارکنندگان فاکتور نکروزدهنده تومور anti-TNF (مانند داروهای آدالیمومب، اینفلکسی مب و اتانرسپت)، آنتی‌بادی‌های مهارکننده اینترلوکین 23 (گوسلکومب) و آنتی‌بادی مهارکننده اینترلوکین 17 هستند. داروهای دیگر مانند هیدروکسی اوره، تاکرولیموس، آزاتیوپرین، فومارات  نیز ممکن است برحسب شرایط برای بیمار تجویز شوند.

در بیمارانی که به‌صورت هم‌زمان به آرتریت پسوریاتیک مبتلا هستند، هدف درمان، کنترل التهاب، ممانعت از تخریب مفصل و رفع محدودیت عملکردی بیمار است. در این بیماران، ریسک فاکتور‌های قلبی و عروقی و بیماری‌های همراه باید به‌دقت بررسی شود. کنترل وزن در این بیماران بسیار اهمیت دارد. براساس محل، تعداد و شدت درگیری مفصلی، رویکردهای درمانی مختلفی را می‌توان مدنظر قرار دارد. به‌طورکلی گزینه‌های درمانی برای آرتریت پسوریاتیک از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (مانند ناپروکسن و ایندومتاسین)، تزریق داخل مفصلی استروئیدها، دارو‌های DMARD غیربیولوژیک(مانند متوترکسات)، مهارکنندگان فاکتور نکروزدهنده تومور(مانند آدالیمومب)، مهارکنندگان خوراکیJAK (مانند توفاسیتینیب) و همچنین داروی خوراکی اپرمیلاست است که برحسب شرایط بیمار، شدت و نوع درگیری مفصلی تجویز می‌شود.