ویتیلیگو نوعی بیماری مزمن پوستی است که باعث از بین رفتن رنگ‌دانه‌های پوست می‌شود. در نتیجه رنگ پوست در نواحی درگیر روشن‌تر می‌شود. این بیماری غیرمسری است و در افراد با هر رنگ پوستی ممکن است بروز کند، اما در افراد با پوست تیره بیشتر مشخص می‌شود. ویتیلیگو تهدیدکننده زندگی نیست، بااین‌حال تغییرات ظاهری‌ای که ایجاد می‌کند، ممکن است باعث اضطراب، افسردگی و انزوای اجتماعی شود.
ویتیلیگو نوعی بیماری خودایمنی است که بر اثر ترکیبی از عوامل ایمنی، ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌شود. در این بیماری، سیستم ایمنی به‌اشتباه به سلول‌هایی که با تولید رنگ‌دانه‌ها باعث ایجاد رنگ پوست می‌شود، حمله می‌کند و منجر به از بین رفتن رنگ پوست در ناحیه درگیر می‌شود. برخی از محرک‌های محیطی مانند استرس، آفتاب‌سوختگی شدید، صدمه فیزیکی و تماس پوست با مواد شیمیایی خاص باعث ایجاد بیماری در افراد مستعد می‌شود.
ویتیلیگو معمولاً به‌صورت مناطق رنگ‌پریده یا روشن روی پوست تظاهر می‌کند. نواحی رنگ‌پریده به‌صورت لکه‌های کوچک روشن نمایان می‌شود. اندازه‌ی لکه‌ها به‌مرور زمان ممکن است بزرگ‌تر یا تعداد آن‌ها بیشتر و منطقه وسیع‌تری از پوست درگیر شود. ویتیلیگو پوست نواحی مختلف را درگیر می‌کند، اما بیشتر پوست دست، ساعد، پا و صورت را درگیر می‌کند. علاوه‌بر پوست، نواحی مخاطی مانند داخل دهان یا ناحیه تناسلی نیز ممکن است درگیر شود. در برخی افراد قبل از ایجاد رنگ‌پریدگی ممکن است در آن محل احساس خارش ایجاد شود. در برخی بیماران سفید شدن زودرس موها و تغییر رنگ شبکیه نیز ممکن است در نتیجه این بیماری اتفاق بیفتد.
•ژنتیک: داشتن عوامل خاص ژنتیکی یا سابقه خانوادگی ویتیلیگو
•استرس‌های عاطفی یا فیزیکی مکرر
•محرک‌های محیطی مانند مواجهه با برخی مواد شیمیایی، اشعه فرابنفش، صدمه شدید به پوست مانند آفتاب‌سوختگی یا بریدگی
•ابتلا به سایر بیماری‌های خودایمنی مثل پسوریازیس، روماتیسم مفصلی، لوپوس و دیابت
در تعدادی از بیماران ممکن است رنگ پوست به حالت عادی برگردد. با این‌حال احتمال عود بیماری در همان محل یا نقاط دیگر وجود دارد. برخی از اقدامات ممکن است به پیشگیری از عوارض ناشی از ویتیلیگو کمک کند.
تشخیص ویتیلیگو توسط پزشک متخصص و براساس علائم و نشانه‌های بیماری انجام می‌شود.
ویتیلیگو نوعی بیماری مزمن و عودکننده است. اهداف درمانی شامل پیشگیری از گسترش ناحیه درگیر و بازگرداندن رنگ‌دانه‌های ازدست‌رفته در محل لکه‌های رنگ‌پریده پوست است. درمان‌های فعلی ویتیلیگو مانع از ایجاد نقاط رنگ‌پریده جدید یا عود بیماری نمی‌شود و پاسخ به درمان زمان‌بر است. میزان پاسخ‌دهی ممکن است در بیماران و مناطق مختلف بدن متفاوت باشد.
درمان دارویی:
داروهای موضعی به‌شکل های مختلف مانند پماد، کرم یا ژل در محل رنگ‌پریدگی‌ها مصرف می‌شود. کورتیکواستروئیدهای موضعی (مانند هیدروکورتیزون)، مهارکننده‌های کلسینورین موضعی (مانند پیمکرولیموس و تاکرولیموس)، آنالوگ‌های ویتامین D (مانند کلسی پوتریول) و مهارکننده‌های جانوس کیناز موضعی (مانند روکسولیتینیب) با کاهش التهاب منجر به کاهش علائم و کنترل بیماری می‌شوند.
در بیمارانی که علائم ویتیلیگو به‌سرعت پیشروی می‌کند و سطح وسیعی از بدن را درگیر می‌کند، درمان‌های سیستمیک کاربرد دارد.
درمان‌های سیستمیک مانند کورتیکواستروئیدهای خوراکی (مانند پردنیزولون خوراکی)، داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین، متوترکسات و مایکوفنولات و مهارکننده‌های جانوس کیناز خوراکی مانند توفاسیتینیب، با مهار فعالیت سیستم ایمنی بدن به کاهش التهاب و علائم بیماری کمک می‌کنند.
نوردرمانی (فوتوتراپی): در این روش از اشعه فرابنفش در چندین جلسه درمانی برای بازگردادن رنگ پوست استفاده می‌شود. رویکرد‌های مختلفی برای استفاده از اشعه فرابنفش در ویتیلیگو وجود دارد که پزشک معالج برحسب شرایط بیمار و شدت درگیری، روش مناسب را انتخاب می‌کند. ممکن است فتوتراپی همراه با دارو‌هایی مانند پسورالن خوراکی برای درمان درگیری‌های وسیع پوستی استفاده شود.
دپیگمانتاسیون: در روش دپیگمانتاسیون از داروی‌هایی مانند مونوبنزون استفاده می‌شود که بر نواحی رنگ‌دانه‌دار پوست اثر می‌کند و با کم‌رنگ کردن آن، به یکنواختی رنگ پوست در نواحی درگیر کمک می‌کند.
جراحی: در برخی بیماران، از روش‌های جراحی برای حفظ ظاهر و زیبایی مانند جراحی پیوند پوست از قسمت‌های رنگ‌دانه‌دار بهره گرفته می‌شود.
بهبود سبک زندگی به کنترل بهتر علائم بیماری کمک می‌کند.
