درمان بیماری آرتریت روماتوئید

بیماری آرتریت روماتوئید به طور کامل قابل درمان نیست؛ اما یافته‌های اخیر نشان می‌دهد که در صورت شروع زودهنگام درمان دارویی مناسب، احتمال کاهش علائم بیشتر است.

دارودرمانی
داروهایی که توسط پزشک تجویز می‌شود به شدت علائم و مدت زمانی که فرد به آرتریت روماتوئید مبتلا است، بستگی دارد.

• داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): این داروها مثل ناپروکسن و ایبوپروفن به کاهش درد و التهاب کمک می‌کنند. از عوارض شایع آنها می توان سوزش معده، مشکلات قلبی، آسیب به کبد و کلیه و احساس زنگ زدن گوش را نام برد.

• کورتیکواستروئیدها: این داروها باعث کاهش درد، التهاب مفاصل و سرعت پیشرفت بیماری می‌شوند. برخی از عوارض شایع آنها شامل افزایش وزن، دیابت و پوکی استخوان است. این داروها معمولاً برای برطرف کردن علائم حاد تجویز می‌شوند و به مرور دوز آنها کاهش داده می‌شود.

• داروهای تعدیل‌کننده آرتریت روماتوئید (DMARDs): این داروها می‌توانند باعث کاهش پیشرفت بیماری شده و مانع از آسیب دائمی به مفاصل و سایر بافت‌های بدن شوند. برخی از رایج ترین این داروها شامل متوترکسات، هیدروکسی‌کلروکین، سولفاسالازین و لفلونامید هستند. برخی از عوارض آنها ممکن است شامل آسیب کبدی، سرکوب مغز استخوان و عفونت‌های شدید ریوی باشد.

• داروهای بیولوژیک: این داروها نسل جدید داروهای تعدیل‌کننده آرتریت روماتوئید هستند و شامل اینفلیکسیمب، آناکینرا، اتانرسپت، آدالیمومب، ریتوکسیمب، توفاسیتینیب، سرتولیزومب، توسیلیزومب و گولیمومب هستند. این داروها اجزایی از سیستم ایمنی که باعث بروز التهاب و درنتیجه آسیب به مفاصل و سایر بافت‌ها می‌شوند، را مهار می‌کنند. اما از جهت دیگر، احتمال بروز عفونت در بیماران دریافت‌کننده این دسته دارویی افزایش می‌یابد.

فیزیوتراپی

پزشک ممکن است بیمار را به فیزیوتراپی ارجاع دهد. فیزیوتراپیست می‌تواند به فرد نرمش‌هایی را برای منعطف نگه‌داشتن مفاصل آموزش دهد. همچنین می‌تواند به بیمار روش‌های متفاوتی برای انجام کارهای روزمره آموزش بدهد تا فشار کمتری بر مفاصل وارد شود. برای مثال در صورتی که انگشتان شما دردناک هستند، می‌توانید برای بلند کردن اجسام از ساعدها استفاده کنید. برخی از وسایل مثل عصا، واکر و پاشنه‌کش نیز به فرد کمک می‌کنند که به مفاصل دردناک فشار کمتری وارد شود.

جراحی

اگر با دارودرمانی نتوان از آسیب به مفاصل جلوگیری کرد یا سرعت پیشرفت بیماری را کاهش داد، ممکن است برای بازسازی مفاصل آسیب دیده، انجام جراحی توصیه شود. با انجام جراحی ممکن است بتوان دوباره از مفصل استفاده کرد، درد را کاهش ‌داد و شکل مفصل را به حالت اول برگرداند. البته جراحی خطراتی مثل خون‌ریزی، عفونت و درد را به همراه دارد. در مورد مزایا و معایب انجام آن با پزشک خود مشورت کنید.

برای جراحی آرتریت روماتوئید ممکن است از یک یا چند روش زیر استفاده شود:

• سینووکتومی: در این جراحی سینوویوم (لایه‌ای نازک که مفاصل را می‌پوشاند) که ملتهب ‌شده است برداشته می‌شود. سینووکتومی می‌تواند بر روی مفاصل زانو، آرنج، مچ، انگشتان و لگن انجام شود.
• بازسازی تاندون: التهاب و آسیب وارد شده به مفصل، ممکن است باعث کشیده‌شدن یا پاره‌شدن تاندون‌های احاطه‌کننده آن مفصل شود. پزشک ممکن است بتواند این تاندون‌ها را با جراحی بازسازی کند.
• جایگزین کردن مفصل: در این روش جراح قسمت‌های آسیب‌دیده مفصل را برمی‌دارد و یک پروتز از جنس فلز و پلاستیک را جایگزین می‌کند.
• جوش دادن مفصل: در این روش برای کاهش درد، مفصل به طور کامل برداشته شده و فضای خالی توسط یک پین پرشده و پس از مدتی استخوان‌های دو سر مفصل به همدیگر جوش می‌خورند. هنگامی که نتوان مفصلی را جایگزین کرد، ممکن است استفاده از این روش توصیه شود.