مدیریت ضعف ماهیچه‌ها در بیماری ام اس

آیا با دلایل ضعف عضلانی در ام اس آشنا هستید؟

یکی از علائم بیماری ام اس، احساس ضعف و گرفتگی عضلات می‌باشد.
علت اینکه می‌توانیم کارهای روزمره مثل راه‌رفتن، لباس‌پوشیدن و غیره را انجام دهیم، ارتباط بین مغز و عضلات است.

مغز با فرستادن پیام‌های الکتریکی به عضلات از طریق شبکه‌ای از عصب‌‌ها، حرکات را کنترل می‌کند.
در بیماری ام‌ اس سیستم ایمنی به عصب‌ها حمله می‌کند و میلین را از بین می‌برد. میلین ماده‌ای است که عصب‌ها را می‌پوشاند و از آنها محافظت می‌کند.

با آسیب دیدن میلین، بر روی عصب‌ها ضایعاتی ایجاد شده که مانع از انتقال صحیح پیام‌های عصبی از مغز به دیگر بخش‌های بدن می‌شود.
آسیب عصبی می‌تواند باعث سفتی یا ضعف در عضلات شود و قابلیت تحرک و انجام کارهای روزمره را کاهش دهد و خود را به شکل یکی از علائم ام اس نشان دهد.

این ضعف معمولاً فقط در یک طرف بدن یا فقط در پاها یا تنه ایجاد می‌شود.
ضعف مانند سایر علائم بیماری ام ‌اس ممکن است با عود و فروکش در طول روند بیماری، بروز کند و برطرف شود.

انواع ضعف عضلانی در ام اس

زمانی که رشته‌های عصبی آسیب دیده‌اند، مغز شما نمی تواند به طور موثر پیام‌های مربوط به انقباض یا انبساط را به عضلات منتقل کند. در نتیجه نمی‌توانید از این عضلات به طور صحیح استفاده کنید. 

همچنین اگر از این عضلات استفاده نشود، ضعیف می‌شوند. از طرف دیگر در صورتی که علائمی مثل خستگی و درد، مانع از تحرک و ورزش‌کردن شود، حتی عضلاتی که به طور مستقیم تحت تاثیر ام اس قرار نگرفته‌اند نیز تحلیل می‌روند و به مرور زمان عضلات شما ضعیف و ضعیف‌تر خواهد شد.

در برخی افراد مبتلا به ام اس عضلات زودتر از حالت معمول خسته می‌شوند. برای مثال، پس از انجام فعالیتی مثل پیاده‌روی، ممکن است پاها ثبات نداشته باشند یا مشکلاتی در حرکت‌دادن آنها وجود داشته باشد.

گاهی اوقات ام اس عضلات پا را درگیر می‌کند و باعث می‌شود نتوان به صورت طبیعی قدم برداشت. در نتیجه پا هنگام راه‌رفتن کشیده می‌شود که به آن افتادگی پا گفته می‌شود. در راه رفتن طبیعی، ابتدا باید پاشنه گذاشته شده و سپس پنجه قرار گیرد.

چه عواملی باعث ایجاد ام اس می‌شوند؟

ضعف عضلانی در ام اس چگونه درمان می‌شود؟

درمان‌های اصلی ام اس باعث کندشدن پیشرفت بیماری می‌شوند، از بروز حمله‌ها و در نتیجه آسیب به عصب‌ها جلوگیری کرده و علائم را برطرف می‌کنند.

این درمان‌ها عبارتند از:

• کورتیکو استروئیدها
• اینترفرون بتا
• گلاتیرامر استات
• تعویض پلاسما
• شل‌کننده‌های عضلانی

ورزش نیز مولفه مهم دیگری در درمان علائم ام اس است. ترکیبی از ورزش‌های هوازی و قدرتی می‌تواند از ضعف عضلانی جلوگیری کرده و انرژی بیشتری در فرد ایجاد کند. اگر عضلات به دلیل عدم استفاده ضعیف شده‌اند، انجام تمرینات قدرتی می‌تواند آنها را تقویت کند.

در فیزیکال‌تراپی فرد یک برنامه تمرینی مختص توانایی‌ها و محدودیت‌های خودش دریافت می‌کند. همچنین نحوه انجام صحیح حرکات به او آموزش داده شود تا فرد آسیب نبیند یا بیش از حد خسته نشود.

اگر ضعف عضلانی در اثر آسیب به رشته‌های عصبی ایجاد شده باشد، روش درمان کمی متفاوت است.

در این صورت، با افزایش فعالیت بدنی سعی می‌شود تا حد امکان از عضلات تحت تاثیر قرارگرفته استفاده شود. برای این منظور فرد برای انجام تمرینات قدرتی آموزش می بیند تا عضلات اطراف عضلاتی که آسیب دیده است، تقویت شوند.

همچنین در فیزیکال‌تراپی روش‌هایی آموزش داده می‌شود تا تاثیرات ضعف عضلانی به حداقل برسد. برای مثال نحوه استفاده از وسایل کمکی مثل عصا، واکر یا مچ بند در صورت نیاز آموزش داده می‌شود.

برای افتادگی پا پزشک می‌تواند آتل مچ (اورتوزیس) تجویز کند تا پا هنگام راه رفتن کشیده نشود. همچنین برای فراگرفتن راهکارهایی جهت جابجایی در خانه و محیط کار ممکن است به کاردرمانی نیاز باشد.

علاوه بر موارد ذکر شده، اقدامات زیر نیز در کاهش علائم بیماری ام اس می‌تواند کمک‌کننده باشد:

• داشتن برنامه خواب و استراحت کافی و منظم
• کاهش استرس
• پایین نگه داشتن دمای بدن
• رعایت رژيم غذایی سالم و متعادل

هفت واقعیتی که از ام اس باید بدانید!

همکاری با پزشک

علائم بیماری ام اس در همه افراد به یک شکل بروز نمی کند.

بنابراین هر فرد مبتلا ممکن است بیماری را به گونه متفاوتی تجربه کند. به همین دلیل است که باید برای حل مشکل ضعف عضلانی با همکاری پزشک و فیزیکال تراپیست راهکارهایی را پیدا کرد.

ممکن است تا پیدا کردن روشی برای برطرف‌کردن ضعف عضلانی و سایر علائم، درمان‌های مختلفی امتحان شود. این درمان‌ها می‌توانند ترکیبی از دارو، فیزیکال تراپی و وسایل کمکی باشند.

اگر یک روش درمانی موثر نیست، این موضوع را با پزشک در میان بگذارید تا با آزمون و خطا روش بهتری پیدا شود.

ام اس یک بیماری چالش‌برانگیز است و بدون داشتن حمایت ممکن است احساس انزوا کنید. برای پیشگیری از این احساس، با خانواده و دوستان خود در ارتباط باشید، به انجمن‌های حمایتی بپیوندید و فعالیت‌ها و سرگرمی‌های لذت‌بخش انجام دهید.