درمان بیماری کرون

بیماری کرون در حال حاضر به طور کامل قابل درمان نیست.
همچنین یک نوع دارو یا روش درمانی در همه افراد مؤثر نیست. درمان این بیماری به منظور کاهش التهاب که عامل ایجادکننده علائم و نشانه‌های بیماری است انجام می‌شود.
درمان بیماری، باعث کاهش پیامدهای بیماری و مشکلات در طولانی‌ مدت می‌شود و بیماری روند بهتری را طی می‌کند. در بهترین حالت، درمان باعث برطرف شدن علائم و بهبودی طولانی‌ مدت بیماری می‌شود.

داروهای ضد التهاب
معمولاً برای درمان بیماری کرون در مرحله اول از داروهای ضد التهاب استفاده می‌شود. این داروها شامل موارد زیر هستند:

• کورتیکواستروئیدها:
کورتیکواستروئیدها مثل پردنیزولون و بودزوناید می‌توانند به کاهش التهاب در بدن کمک کنند اما در همه افراد مبتلا به بیماری کرون مؤثر نیستند.
از این داروها معمولاً زمانی استفاده می‌شود که بیمار به سایر داروها پاسخ نداده‌است. کورتیکواستروئیدها ممکن است به مدت کوتاه (۳ تا ۴ ماه) برای کاهش علائم و فروکش‌کردن بیماری استفاده شوند.
این داروها همچنین ممکن است همراه با یک داروی سرکوب‌کننده سیستم ایمنی استفاده شوند.

• ۵-آمینوسالیسیلات‌ها (شکل خوراکی):
این داروها شامل سولفاسالازین و مزالامین یا همان مزالازین هستند. این داروها در گذشته به طور گسترده استفاده می‌شدند اما امروزه کاربرد محدودی دارند.
داروی سولفاسالازین حاوی سولفور است و ممکن است در برخی افراد ایجاد حساسیت دارویی کند.

داروهای مهارکننده‌ سیستم ایمنی

مهارکننده‌های سیستم ایمنی نیز باعث کاهش التهاب می‌شوند اما نحوه عملکرد آنها با داروهای قبلی متفاوت است به این صورت که سیستم ایمنی را که مواد التهاب‌زا تولید می‌کند، هدف قرار می‌دهند.
در برخی از بیماران، استفاده از چند نوع از این داروها به صورت همزمان، اثر بهتری نسبت به استفاده از یک دارو به تنهایی دارد. مهارکننده‌های سیستم ایمنی شامل داروهای زیر هستند:

• آزاتیوپرین و مرکاپتوپورین:
این داروها رایج‌ترین داروهایی هستند که در درمان بیماری کرون استفاده می‌شوند. مصرف این داروها احتیاج به ویزیت مرتب توسط پزشک و انجام آزمایش خون به صورت منظم برای پایش عوارض جانبی احتمالی دارد. برخی از این عوارض شامل کاهش مقاومت بدن به عفونت‌، سمیت و افزایش آنزیم‌های کبدی، تهوع و استفراغ هستند.

• متوترکسات:
این دارو در برخی موارد در بیمارانی که به سایر داروها پاسخ مطلوب نمی‌دهند، استفاده می‌شود. در صورت مصرف این دارو باید بیمار از نظر عوارض جانبی احتمالی تحت نظر باشد.

• اینفلیکسیمب، آدالیمومب و سرتولیزومب:
این داروها که به آنها مهارکننده‌های TNF هم گفته می‌شود، از طریق خنثی‌کردن پروتئینی مربوط به سیستم ایمنی به نام TNF) Tumor Necrosis factor) عمل می‌کنند.

• ناتالیزومب و وِدولیزومب:
این داروها از اتصال سلول‌های سیستم ایمنی به سلول‌های دیواره روده کوچک جلوگیری می‌کنند.
داروی ناتالیزومب ممکن است یک عارضه نادر ولی خطرناک به نام «لوکو انسفالوپاتی مولتی فوکال» ایجاد کند. لوکو انسفالوپاتی مولتی فوکال یک بیماری مغزی است که باعث بروز ناتوانی جسمانی شدید یا مرگ می‌شود. به همین دلیل هنگام مصرف این دارو بیمار باید تحت نظر پزشک باشد.
داروی وِدولیزومب به تازگی برای درمان بیماری کرون تأیید شده است و نحوه عملکرد آن مشابه ناتالیزومب است؛ اما به نظر می‌رسد که احتمال بروز بیماری مغزی که به آن اشاره شد با آن کمتر است.

• اوسْتکینومب:
این دارو علاوه بر درمان کرون در درمان پسوریازیس نیز استفاده می‌شود در صورتی که به سایر درمان‌ها پاسخ داده نشود ممکن است از آن استفاده شود.

آنتی‌بیوتیک‌ها

آنتی‌بیوتیک‌ها می‌توانند باعث کاهش میزان خروج مایع داخل آبسه و در برخی موارد التیام یافتن فیسچول و آبسه در بیماران مبتلا به کرون شوند. برخی محققان بر این باورند که مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها همچنین به کاهش میزان باکتری‌های مضر درون روده کمک می‌کند.
این باکتری‌ها ممکن است در فعال کردن سیستم ایمنی روده و بروز التهاب توسط آن نقش داشته باشند. آنتی‌بیوتیک‌هایی که به طور رایج استفاده می‌شوند شامل سیپروفلوکساسین و مترونیدازول هستند.

داروهای دیگر

برخی داروها علاوه بر کنترل التهاب، ممکن است در کاهش علائم و نشانه‌های بیماری کمک‌کننده باشند.
قبل از مصرف این داروها یا هر داروی بدون نسخه دیگری با پزشک خود مشورت کنید. بسته به شدت بیماری کرون، پزشک ممکن است مصرف یک یا چند داروی زیر را توصیه کند:

• داروهای ضد اسهال:
مکمل‌های فیبر مثل پودر پسیلیوم یا متیل سلولز می‌توانند با حجم دادن به مدفوع، باعث بهبود اسهال خفیف تا متوسط شوند. در موارد شدیدتر اسهال، ممکن است داروی لوپرامید کمک‌کننده باشد.

• مسکن‌ها:
ممکن است توسط پزشک مصرف داروی استامینوفن برای درد خفیف توصیه شود؛ اما دیگر داروهای مسکن رایج مثل ایبوپروفن و ناپروکسن توصیه نمی‌شوند چون مصرف این داروها احتمال دارد باعث بدتر شدن علائم و وضعیت بیماری شود. بدون نظارت پزشک از داروهای مسکن برای بیماری کرون نباید استفاده شود.

• مکمل‌های آهن:
اگر به صورت مزمن خون‌ریزی از روده وجود داشته باشد، ممکن است کم‌خونی ناشی از فقر آهن ایجاد شود و احتیاج به مصرف مکمل‌های آهن وجود داشته باشد.

• ویتامین B12 (شکل تزریقی):
بیماری کرون ممکن است باعث کمبود ویتامین B12 شود. این ویتامین به جلوگیری از کم‌خونی کمک می‌کند، باعث کمک به رشد و تکامل طبیعی می‌شود و برای عملکرد صحیح اعصاب ضروری است.

• مکمل‌های کلسیم و ویتامین D:
بیماری کرون و کورتیکو استروئیدهایی که برای درمان آن استفاده می‌شوند ممکن است باعث افزایش احتمال بروز استئوپوروز (پوکی استخوان) شوند.
در نتیجه جهت جلوگیری و کاهش ریسک ابتلا به پوکی استخوان، با صلاحدید پزشک، مکمل¬های کلسیم و ویتامین D ممکن است تجویز شود.

تغذیه روده‌ای یا وریدی

ممکن است برای درمان بیماری کرون، یک رژیم غذایی خاص که از طریق روده (به وسیله لوله) یا به صورت تزریقی وارد بدن می‌شود توسط پزشک توصیه شود.
این کار ممکن است وضعیت تغذیه‌ای فرد را بهبود ببخشد و به روده‌ها فرصت استراحت بدهد؛ استراحت روده‌ها ممکن است باعث کاهش التهاب در کوتاه مدت شود.

تغذیه روده‌ای یا وریدی ممکن است کوتاه مدت و همراه با داروهای دیگر مثل سرکوب‌کننده‌های سیستم ایمنی استفاده شود. تغذیه روده‌ای و وریدی معمولاً قبل از انجام جراحی برای افزایش بنیه بیماران یا در صورتی که با داروهای دیگر نتوان علائم را کنترل کرد، استفاده می‌شود.

رژیم غذایی با فیبر کم

رژیم غذایی با فیبر کم ممکن است برای کاهش احتمال انسداد روده در افرادی که روده آنها تنگ شده است توسط پزشک توصیه شود.
هدف استفاده از رژیم غذایی با فیبر کم، کاهش حجم و دفعات مدفوع است.

جراحی

در صورتی که با تغییر در رژیم غذایی و سبک زندگی و استفاده از داروها یا سایر روش‌ها نتوان باعث بهبود علائم و نشانه‌های بیماری شد، پزشک ممکن است انجام جراحی را توصیه کند.
حدود نیمی از افراد مبتلا به بیماری کرون حداقل به یک بار جراحی احتیاج خواهند داشت. با این حال انجام جراحی باعث درمان بیماری کرون به طور کامل نمی‌شود.

در حین جراحی، جراح بخش آسیب‌دیده مجرای گوارشی را برمی دارد و سپس قسمت‌های سالم آن را به هم متصل می‌کند. جراحی همچنین ممکن است به منظور بستن فیسچول و تخلیه آبسه انجام شود.
فواید جراحی در بیماری کرون معمولاً گذرا است چون بیماری در اغلب موارد عود می‌کند.
عود بیماری در اکثر موارد اطراف بافتی که به هم متصل شده است اتفاق می‌افتد. بهترین راه برای کاهش احتمال عود بیماری پس از جراحی، استفاده از دارو پس از جراحی است.