درمان بیماری مزمن کلیه

با توجه به عامل زمینه‌ای ایجادکننده، برخی از انواع بیماری‌های مزمن کلیه را می‌توان درمان کرد. البته معمولاً برای این بیماری علاجی وجود ندارد.

درمان آن معمولاً شامل اقداماتی است که به کنترل علائم و نشانه‌ها کمک می‌کند، باعث کاهش مشکلات ناشی از بیماری می‌شود و سرعت پیشرفت بیماری را کاهش می‌دهد.
اگر کلیه‌ها شدیداً آسیب دیده باشند (مرحله نهایی بیماری مزمن کلیه)، ممکن است احتیاج به دیالیز یا پیوند کلیه باشد.

درمان عامل ایجادکننده
پزشک سعی می‌کند عامل ایجادکننده این بیماری را کنترل کرده یا سرعت پیشرفت آن را کاهش دهد.
روش درمان بر اساس عامل ایجادکننده متفاوت است. ولی آسیب کلیوی ممکن است حتی با کنترل عامل زمینه‌ای مثل فشار خون بالا نیز بدتر شود.

درمان مشکلات ناشی از بیماری

مشکلات ناشی از بیماری مزمن کلیه قابل کنترل هستند و درمان آنها شامل موارد زیر است:

• داروهای کاهش‌دهنده فشار خون:
در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه فشار خون بالا ممکن است تشدید شود. به همین دلیل پزشک ممکن است داروهایی مثل لوزارتان و انالاپریل برای کاهش فشار خون و حفظ عملکرد کلیه تجویز کند.
در اوایل مصرف، این داروها می‌توانند باعث کاهش عملکرد کلیه و تغییر در میزان الکترولیت‌های خون شوند.
به همین دلیل برای پایش وضعیت فرد ممکن است به طور مرتب نیاز به انجام آزمایش خون باشد. پزشک همچنین ممکن است داروی مدر یا دیورتیک تجویز کرده یا توصیه به رعایت رژیم با نمک کم کند.

• داروهای پایین‌آرونده کلسترول خون:
در افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیه معمولاً میزان کلسترول بد خون، بالا است که این مسئله می‌تواند احتمال بروز بیماری قلبی را افزایش دهد.
برای کاهش کلسترول خون پزشک ممکن است داروهایی را به نام استاتین (مثل آتورواستاتین) تجویز کند. 

• داروهای درمان‌کننده کم‌خونی:
در برخی موارد ممکن است داروی اریتروپویتین که یک داروی هورمونی است تجویز شود. گاهی اوقات قرص آهن نیز به آن اضافه‌ می‌شود. داروی اریتروپویتین باعث افزایش تولید گلبول‌های قرمز می‌شود که می‌تواند خستگی و ضعف ناشی از کم‌خونی را برطرف کند.

• داروهای کاهنده تورم:
در این بیماری ممکن است احتباس مایعات دیده شود که می‌تواند به تورم پاها و افزایش فشار خون بیانجامد. پزشک با تجویز داروهای مدر (دیورتیک) به حفظ تعادل مایعات در بدن کمک می‌کند.

• داروهای پوکی استخوان:
ممکن است پزشک برای پیشگیری از ضعیف‌شدن استخوان‌ها و کاهش احتمال بروز شکستگی، مکمل‌های کلسیم و ویتامین D تجویز کند. همچنین ممکن است داروهای متصل‌شونده به فسفات برای کاهش میزان فسفات خون و محافظت از عروق در برابر رسوب کلسیم (کلسیفیکاسیون) تجویز شود.

• رژیم غذایی با پروتئین کم برای کاهش میزان ضایعات در خون:
با متابولیسم پروتئین دریافت‌شده از غذا، بدن مواد زائدی تولید می‌کند که کلیه باید آنها را از خون برداشت کند.
برای کاهش کار کلیه‌ها ممکن است توصیه به مصرف کمتر پروتئین در رژیم غذایی شده یا فرد به یک متخصص تغذیه ارجاع داده شود تا برنامه غذایی با پروتئین پایین و در عین حال سالم برای او طراحی شود.ممکن است برای بررسی پیشرفت بیماری نیاز به آزمایش‌های مرتب باشد.

درمان نارسایی کلیه (مرحله نهایی بیماری مزمن کلیه)

اگر کلیه‌ها به تنهایی توانایی برداشت مواد زائد و مایعات را نداشته باشند و عملکرد کلیه‌ها به طور کامل یا تقریباً کامل مختل شود، به آن نارسایی کلیه یا مرحله نهایی بیماری مزمن کلیه گفته می‌شود. در این صورت احتیاج به دیالیز یا پیوند کلیه وجود دارد.

• دیالیز:
با انجام دیالیز مایعات اضافی و مواد زائد به طور مصنوعی از بدن برداشته می‌شود چون دیگر کلیه‌ها قادر به انجام این کار نیستند. دو نوع دیالیز وجود دارد: خونی و صفاقی.
در دیالیز خونی (همودیالیز) یک دستگاه مایعات اضافی و مواد زائد را از خون برداشت می‌کند.
در دیالیز صفاقی یک لوله نازک (کاتتر) وارد شکم شده و حفره شکمی را با محلول دیالیز پر می‌کند. این محلول مایعات اضافی و مواد زائد را به خود جذب می‌کند. بعد از گذشت مدتی این محلول به همراه مواد زائد از بدن خارج می‌شود.

• پیوند کلیه:
در این روش یک کلیه سالم از یک داوطلب به بدن پیوند داده می‌شود. کلیه‌های پیوندی می‌توانند از طریق اهدای عضو افراد فوت کرده یا در قید حیات دریافت شوند.
بعد از پیوند، فرد باید تا آخر عمر داروهایی را مصرف کند تا بدن او عضو جدید را پس نزند.
لازم نیست قبل از انجام پیوند کلیه فرد در حال دیالیز شدن باشد. یعنی در صورت وجود شرایط لازم فرد می‌تواند قبل از دیالیز شدن پیوند انجام دهد.

در افرادی که مایل به دیالیز یا پیوند کلیه نیستند، گزینه سوم درمان نارسایی کلیه، انجام اقداماتی برای کنترل پیشرفت بیماری است.
اما زمانی که عملکرد کلیه به طور کامل از دست برود، عمر متوسط معمولاً تنها چند ماه خواهد بود.