درمان کولیت اولسراتیو

روش‌های درمان بیماری کولیت اولسراتیو

درمان بیماری کولیت اولسراتیو معمولاً با دارو یا جراحی انجام می‌شود.

داروهای متنوعی می‌توانند در درمان کولیت اولسراتیو مؤثر باشند. دارویی که برای هر بیمار تجویز می‌شود بستگی به شدت بیماری وی دارد.
همچنین یک نوع دارو ممکن است مناسب و مؤثر برای همه بیماران نباشد. به همین دلیل پیدا کردن داروی مناسب برای هر فرد توسط پزشک ممکن است کمی زمان‌بر باشد.
همچنین برخی از داروها ممکن است عوارض جدی به همراه داشته باشند، در مورد مزایا و معایب مصرف هر کدام از این داروها با پزشک خود مشورت کنید.

داروهای ضد التهاب برای درمان بیماری کولیت اولسراتیو :

معمولاً برای درمان بیماری کولیت اولسراتیو در مرحله اول از داروهای ضد التهاب استفاده می‌شود. این داروها شامل موارد زیر هستند:

» آمینوسالیسیلات‌ها :
این داروها شامل سولفاسالازین، مزالامین یا همان مزالازین، بالسالازید و اولسالازین هستند.
اشکال دارویی مختلفی از این داروها مثل قرص، انما (تنقیه) و شیاف وجود دارد.
بسته به ناحیه‌ای‌ از روده بزرگ که تحت تأثیر قرار گرفته است، تصمیم گرفته می‌شود که کدام دارو و چه شکل دارویی تجویز شود.

» کورتیکواستروئیدها :
کورتیکواستروئیدها مثل پردنیزون و هیدروکورتیزون هستند و معمولاً در موارد متوسط تا شدید بیماری و عدم پاسخ به سایر داروها تجویز می‌شوند.
به خاطر عوارض کورتیکواستروئیدها، این داروها معمولاً در طولانی‌مدت تجویز نمی‌شوند.

مهارکننده‌های سیستم ایمنی برای درمان بیماری کولیت اولسراتیو :

مهارکننده‌های سیستم ایمنی نیز باعث کاهش التهاب می‌شوند اما نحوه عملکرد آنها به این صورت است که پاسخ سیستم ایمنی را که باعث شروع روند التهابی می‌شود، مهار می‌کنند.
در برخی از بیماران، استفاده از این داروها به صورت ترکیبی اثربخشی بهتری نسبت به استفاده یک دارو به تنهایی دارد.

مهارکننده سیستم ایمنی شامل داروهای زیر هستند:

» آزاتیوپرین و مرکاپتوپورین :
این داروها رایج ترین داروهایی هستند که برای درمان بیماری کولیت اولسراتیو استفاده می‌شوند.
مصرف این داروها احتیاج به ویزیت مرتب توسط پزشک و انجام آزمایش خون به صورت منظم برای پایش عوارض جانبی احتمالی دارد.
برخی از این عوارض شامل اثرات ناخواسته بر روی کبد و پانکراس هستند.

» سیکلوسپورین :
این دارو معمولاً در بیمارانی که به سایر داروها پاسخ مطلوب نمی‌دهند، استفاده می‌شود.
سیکولسوپورین ممکن است باعث بروز عوارض جانبی خطرناک شود و در طولانی‌مدت استفاده نمی‌شود.

» مهارکننده‌های TNF :
این داروها مثل اینفلیکسیمب، آدالیمومب و گولیمومب، از طریق خنثی‌کردن پروتئینی به نام (TNF) (Tumor Necrosis factor) که توسط سیستم ایمنی تولید می‌شود عمل می‌کنند.
این داروها در بیمارانی که به مبتلا به نوع شدید کولیت اولسراتیو هستند و به داروهای دیگر پاسخ نمی‌دهند یا عوارض ناشی از آنها را نمی‌توانند تحمل کنند استفاده می‌شوند.

» وِدولیزومب :
وِدولیزومب به تازگی برای درمان کولیت اولسراتیو در بیمارانی که به داروهای دیگر پاسخ نمی‌دهند یا عوارض ناشی از آنها را نمی‌توانند تحمل کنند تأیید شده است.
این دارو با مهار سلول‌های ایمنی، از حرکت و مهاجرت آنها به محل التهاب جلوگیری می‌کند.

داروهای دیگر :

برای کنترل برخی علائم بیماری کولیت اولسراتیو ممکن است احتیاج به مصرف داروهای دیگری نیز باشد.
قبل از مصرف این داروها یا هر داروی بدون نسخه (او.تی.سی) دیگری با پزشک خود مشورت کنید.

بسته به شدت بیماری، پزشک ممکن است مصرف یک یا چند داروی زیر را توصیه کند:

» آنتی‌بیوتیک‌ها :
در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو که تب دارند، معمولاً آنتی‌بیوتیک تجویز می‌شود تا عفونتی که در حال حاضر وجود دارد کنترل شده، یا از بروز عفونت جلوگیری شود.

» داروهای ضد اسهال :
در صورتی که اسهال شدید وجود داشته بشد، ممکن است مصرف داروی لوپرامید مؤثر باشد.
داروهای ضد اسهال را با احتیاط و پس از مشورت با پزشک مصرف کنید چرا که این داروها ممکن است باعث افزایش احتمال بروز مشکل و عارضه‌ای‌ به نام توکسیک مگاکولون شوند.
در این عارضه بخشی از روده بزرگ یا تمام آن منبسط می‌شود و مواد زائد داخل روده بزرگ وارد جریان خون می‌شود و بسیار خطرناک است.

» مسکن‌ها :
ممکن است توسط پزشک مصرف داروی استامینوفن برای درد خفیف توصیه شود؛ اما دیگر داروهای مسکن رایج مثل ایبوپروفن و ناپروکسن ممکن است توصیه نشوند چون مصرف این داروها می‌تواند باعث بدتر شدن علائم و شدت بیماری شود.

» مکمل‌های آهن :
در صورتی که به صورت مزمن خون‌ریزی از روده وجود داشته باشد، ممکن است کم‌خونی فقر آهن ایجاد شود و مکمل‌های آهن برای فرد تجویز شود.

» جراحی :
با انجام جراحی معمولاً می‌توان کولیت اولسراتیو را درمان کرد اما انجام آن معمولاً به این معنی است که تمام روده بزرگ و بخش انتهایی آن (رکتوم) برداشته شود.
به این جراحی «پروکتوکولِکتومی» گفته می‌شود.
در بیشتر موارد، جراح پس از برداشتن روده بزرگ کیسه‌ای‌ را به انتهای روده کوچک متصل می‌کند و سر دیگر آن به طور مستقیم به مقعد وصل می‌شود. با این کار امکان دفع مدفوع به طور نسبتاً طبیعی وجود خواهد داشت.
در برخی موارد امکان قرار دادن کیسه در داخل بدن وجود ندارد. به جای آن، جراح سوراخی را در شکم در ناحیه انتهایی روده کوچک ایجاد می‌کند به این ترتیب مدفوع داخل کیسه خارجی مخصوصی به نام کیسه استومی جمع می‌شود که قابل تعویض است.

غربالگری برای سرطان

به خاطر اینکه احتمال سرطان روده بزرگ در فرد مبتلا به کولیت اولسراتیو بیشتر از افراد سالم است غربالگری سرطان روده بزرگ باید با فواصل کمتری انجام شود.
فواصل مناسب انجام غربالگری بسته به محل بیماری و مدت زمان ابتلا به آن متفاوت است. اگر بیماری غیر از رکتوم نواحی دیگری از روده بزرگ را نیز درگیرد داده باشد، باید هر یک تا دو سال یک‌بار کولونوسکوپی انجام شود.

» زمان شروع کولونوسکوپی :

اگر قسمت زیادی از روده بزرگ درگیر شده باشد، 8 سال پس از تشخیص کولیت اولسراتیو باید کولونوسکوپی شروع شود.

اگر فقط سمت چپ روده بزرگ درگیر شده باشد، 15 سال پس از تشخیص باید کولونوسکوپی شروع شود.